Dlaczego pies często sika? Czy jest przy tym osowiały i niechętnie podchodzi do miski? Wszelkie zaburzenia czynności fizjologicznych u czworonogów należy uważnie obserwować i w przypadku niepokojących objawów zasięgnąć porady lekarza weterynarii. Zbyt częste oddawanie moczu przez psa jest jedną z tych sytuacji, w której trzeba działać szybko, aby problem nie rozszerzył się i nie spowodował poważniejszych komplikacji zdrowotnych u naszego pupila. Kamienie w układzie moczowym, zapalenie cewki moczowej u psa, problemy z utrzymaniem moczu czy zapalenie pęcherza – to może się przydarzyć każdemu czworonogowi. Dlaczego tak jest i jak leczyć psa? Przeczytaj nasz artykuł by się dowiedzieć! Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Szczenięce zwyczajeIle spacerów potrzebuje dorosły pies?Niepokojąca częstotliwość oddawania moczuUkład moczowy i jego dolegliwościProstata, czyli psi problemZapalenie pęcherza u psaLeki i odpowiednia dietaSkłonności do chorób układu moczowegoNaturalna odporność organizmu Szczenięce zwyczaje Kiedy bardzo młody pies pojawia się w naszym domu, wszystkie zabiegi pielęgnacyjne i wychowawcze wymagają od opiekunów wielkiej cierpliwości. Poznajemy go na co dzień i uczymy właściwych zachowań. Jednym z najważniejszych kroków w początkowym etapie jest nauka czystości. Mały szczeniak dużo sika i większość poradników dotyczących psów zaleca wychodzenie z młodym czworonogiem co około dwie godziny. Obowiązkowo musimy to też robić po jedzeniu, piciu, zabawie oraz każdorazowym przebudzeniu. Szczeniaki oddają mocz od kilku do kilkunastu razy na dobę i nie jest to nic niepokojącego, gdyż ich niewielki pęcherz po prostu bardzo szybko się napełnia i wymaga opróżnienia. Brak umiejętności wstrzymywania moczu również wymaga dokładnej obserwacji zachowań szczeniaka. Wszyscy właściciele najmłodszych czworonogów znają sytuacje alarmowe, w których trzeba reagować wręcz błyskawicznie, aby mokra plama nie pojawiła się na środku salonowego dywanu. Ile spacerów potrzebuje dorosły pies? Oczywiście mamy na myśli spacery dotyczące załatwiania potrzeb fizjologicznych. Jeśli chodzi o inne, to są one sprawą indywidualną dla każdego czworonoga, uzależnioną od jego temperamentu i wymagań. Mając jednak na uwadze te najważniejsze i nieuniknione potrzeby, musimy zapewnić dorosłemu psu każdego dnia co najmniej trzy wyjścia na zewnątrz. Na poranny, aktywizujący spacer warto poświęcić więcej czasu, minimum pół godziny, aby nasz pupil nie tylko spokojnie załatwił to, co trzeba, ale i nacieszył się obecnością opiekuna, zwłaszcza jeśli później pozostanie sam w domu przez kilka godzin. Popołudniowy spacer przeważnie służy najważniejszym potrzebom, a ten wieczorny głównie odprężeniu przed snem, więc nie powinien być zbyt zajmujący i pobudzający. Niepokojąca częstotliwość oddawania moczu Jak ocenić, czy zbyt częste oddawanie moczu u psa jest objawem chorobowym? Jako właściciele na pewno zauważymy te niepokojące zachowania, bowiem nasz pupil ma ustalone zwyczaje i gdy zaczyna je zmieniać, również i my stajemy się bardziej czujni. Chęć częstszego wychodzenia na zewnątrz i fakt, że pies ciągle sika, nie umknie nikomu, zwłaszcza jeśli pies przebywa stale z nami. Dorosłe czworonogi oddają mocz 3-5 razy dziennie. Jest to średnia statystyczna, którą oczywiście musimy dostosować do sytuacji ekstremalnych, jak choćby upały, treningi czy duża aktywność, kiedy nasz ulubieniec też więcej pije. W takich okolicznościach każdy pies dużo sika i nie będzie to niepokojące. Równie normalnym zachowaniem jest tak zwane obsikiwanie terenu, zwłaszcza jeśli jesteśmy z psem w nowych miejscach. Mijane podczas spaceru słupki, krzaczki czy kępki traw muszą być oznakowane, więc nasz pupil co chwilę będzie przystawał, aby to zrobić. Układ moczowy i jego dolegliwości Pęcherz moczowy, moczowody, gruczoł prostaty i cewka moczowa to poszczególne części dolnych dróg układu odpowiedzialnego za oddawanie moczu. Jeśli pies często sika, każdy lekarz z pewnością będzie sprawdzał, czy problem nie dotyczy któregoś z nich. Zapalenie pęcherza moczowego u psa często pojawia się w podeszłym wieku. Jeśli nie wiadomo, dlaczego pies posikuje, to z pewnością należy wziąć też pod uwagę ewentualne powikłania po zabiegach sterylizacji/kastracji czy wystąpienie cukrzycy, podczas której czworonogi odczuwając zwiększone pragnienie, piją znacznie więcej wody. Również niektóre leki, zwłaszcza sterydy podawane czworonogom z powodu różnych dolegliwości, mogą wywoływać skutki uboczne w rezultacie czego wystąpi częstomocz u psa. Problemy z moczowodami, cewką moczową i pęcherzem mogą być też skutkiem pojawienia się kamieni lub piasku w układzie moczowym. Prostata, czyli psi problem U suk w podeszłym wieku może dochodzić do częstszego oddawania moczu, a także posikiwania. U starszych psów natomiast mogą pojawić się powikłania związane z nadmiernie rozrastającym się gruczołem prostaty. Położony w jamie miedniczej gruczoł otacza cewkę moczową czworonoga. W przypadku infekcji, cyst czy zapaleń, mogą pojawić się nawracające problemy z układem moczowym, a nawet trudności w oddawaniu stolca. Częste i nawracające choroby układu moczowego u psa wymagają regularnych konsultacji z lekarzem weterynarii, który przeprowadzi podczas wizyt nie tylko oględziny, ale i szczegółowe badania laboratoryjne z krwi i moczu czy wykona USG. Jak wiadomo częstomocz u szczeniaka, nie jest bardzo niepokojący, jeśli dotyczy potrzeb wychodzenia średnio co dwie godziny. U dorosłego psa taki objaw może jednak wzbudzić obawy właściciela. Do częstych przyczyn problemów należy przeziębienie pęcherza u psa i pojawienie się w układzie moczowym bakterii chorobotwórczych. Większe predyspozycje przejawiają starsze czworonogi, ale należy wziąć pod uwagę te dolegliwości również w przypadku młodych psów, zwłaszcza przy spadku ogólnej odporności organizmu. Charakterystyczne objawy zapalenia pęcherza u psa to zazwyczaj częste sikanie i ból przy oddawaniu moczu, zaburzenia kontroli i utrzymania moczu czy kropelkowanie. W zaawansowanym stadium pojawia się także krwiomocz. W ostrych przypadkach czworonogi mogą zachowywać się apatycznie, mieć gorączkę i brak chęci do jedzenia. Leki i odpowiednia dieta W przypadku skłonności do chorób i często nawracających infekcji dróg moczowych, lekarze nie tylko zalecają odpowiednie środki farmakologiczne, ale i specjalną dietę dla naszych czworonogów. Kiedy pies dużo pije, szybciej pozbywa się też chorobotwórczych bakterii z organizmu. Warto zadbać o każdy szczegół kuracji, aby nasz pupil szybko wrócił do pełnego zdrowia. Producenci pokarmu dla psów oferują wysokiej jakości karmy weterynaryjne, sprzyjające leczeniu schorzeń układu moczowego. Starannie opracowane receptury karm są przygotowywane przez ekspertów i specjalistów w zakresie żywienia i leczenia czworonogów, a wykorzystane do nich produkty, działają wspomagająco na organizm. Podawanie karm weterynaryjnych przyspiesza także rozpuszczanie kryształków i kamieni struwitowych czy leczenie zapalenia pęcherza. Odpowiednio zbilansowany poziom minerałów w karmie wspiera też profilaktykę pojawiania się kamieni szczawianowo – wapniowych. Istotne jest, aby podawanie jakichkolwiek specjalistycznych karm weterynaryjnych było prowadzone pod opieką i stałą kontrolą lekarza weterynarii. Skłonności do chorób układu moczowego To, czy pies może mieć zapalenie pęcherza w dużej mierze zależy od jego predyspozycji, jak i stylu życia, który prowadzi. Z pewnością są na nie narażone bardziej, psy przebywające głównie w domu. Wrażliwe na zmiany temperatur, mogą często reagować infekcją i przeziębieniem. Zapalenie pęcherza u szczeniaka wynika natomiast często z faktu, iż jego słabo rozwinięty układ odpornościowy nie jest w stanie poradzić sobie z wszystkimi zagrożeniami otaczającymi małego czworonoga. Chory pęcherz u psa jest jednak problemem, z którym współczesna medycyna jest w stanie skutecznie pomóc. Ważne, aby nie przeoczyć niepokojących symptomów i odpowiednio wcześnie zdiagnozowaną infekcję, właściwie wyleczyć. Zapobiegając nawracającym zapaleniom, warto wprowadzić do diety czworonoga produkty, wpływające korzystnie zarówno na pracę układu moczowego, jak i systemu immunologicznego. Wzmocnienie naturalnej odporności psa zapobiega wielu innym problemom zdrowotnym, dlatego warto wiedzieć, co w tym pomoże. Naturalna odporność organizmu Infekcja dróg oddechowych czy przeziębiony pęcherz u psa mogą być wynikiem osłabionej odporności czworonoga. Bez względu na to, czy problemy ze zdrowiem mają podłoże bakteryjne, wirusowe czy grzybicze, warto dbać przez cały rok o to, aby układ immunologiczny właściwie radził sobie z atakującymi go mikroorganizmami. Odpowiednio stymulowany, zaoszczędzi nie tylko nieprzyjemnych i uciążliwych objawów chorobowych, ale i częstych wizyt u weterynarza oraz kosztownych leków. Polecane przez ekspertów środki wzmacniające odporność, można kupić niemal w każdym sklepie zoologicznym. Specjalnie opracowany zestaw mikro- i makroelementów oraz substancji immunostymulujących, pomoże nabrać odporności zarówno małym szczeniakom, jak i starszym pupilom. Dedykowane dla poszczególnych grup wiekowych, preparaty witaminowo – mineralne zapobiegają też niedoborom ważnych pierwiastków śladowych w organizmie zwierząt. Szczególnie narażone na obniżenie odporności są nie tylko młode zwierzęta oraz te w podeszłym wieku, ale i czworonogi po kuracjach antybiotykowych, zabiegach chirurgicznych czy też suki podczas ciąży i laktacji. Osłabienie odporność to pierwszy krok i otwarcie bramy dla mikroorganizmów, które atakując, mogą uderzyć w najsłabsze organy. Jeśli nasz pupil przejawia jakiekolwiek symptomy, wskazujące na choroby układu moczowego, sprawdźmy to i nie gniewajmy się, gdy nie będzie w stanie kontrolować wszystkich swoich potrzeb fizjologicznych. Oczywiście w przypadku małych szczeniaków problem, jak oduczyć psa sikania w domu polega na zupełnie czymś innym, aniżeli u dorosłego ulubieńca, który nagle zaczął kropelkować czy zostawiać plamy moczu w swoim legowisku. Każda z tych sytuacji wymaga odmiennego postępowania, lecz zawsze potrzebne jest nasze zaangażowanie, cierpliwość i konsekwencja w działaniu. Musimy stale dbać o swoich czworonożnych przyjaciół, bo jak wiadomo, oni nam całkowicie ufają i oczekują skutecznej pomocy w cierpieniu. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking
Uwaga! Najczęstsza dekoracyjna pęcherzyca lub nieśmiertelnik. Jego jagody nie nadają się do spożycia przez ludzi i są uważane za trujące. Różnorodność gatunków Physalis jest reprezentowana przez następujące odmiany: jagoda; warzywa; dekoracyjny. Jak odróżnić warzywo Physalis od jagody
Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Beata Wańczyk-Dręczewska ten tekst przeczytasz w 4 minuty Pęcherzyca to choroba autoimmunologiczna skóry, której charakterystycznym objawem są pęcherze mające dużą skłonność do pękania i zamieniania się w nadżerki. Wyróżnia się pęcherzycę zwykłą, rumieniowatą czy paraneoplastyczną. Pęcherzycę leczy się steroidami oraz immunosupresantami, terapia jest długotrwała. Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Definicja pęcherzycy Pęcherzyca - przyczyny Objawy pęcherzycy Objawy pęcherzycy zwykłej Objawy pęcherzycy liściastej Kto najczęściej choruje na pęcherzycę? Pęcherzyca - rozpoznanie Pecherzyca - leczenie Definicja pęcherzycy Pęcherzyca to rzadka dolegliwość skórna, która zaliczana jest do chorób autoimmunologicznych, czyli takich, których istotą jest produkowanie przeciwciał skierowanych w komórki własnego organizmu. Charakterystycznym objawem choroby są pęcherze śródnaskórkowe, które mają skłonność do pękania i przekształcania się w bolesne nadżerki. Choroba atakuje w głównej mierze osoby dorosłe, a jej leczenie polega na podawaniu steroidów lub immunosupresantów. Pęcherzyca - przyczyny Układ odpornościowy produkuje przeciwciała, które mają chronić organizm przed szkodliwym działaniem bakterii i wirusów. W przebiegu pęcherzycy przeciwciała te traktowane są przez układ immunologiczny jako obce. Przyczyną tego jest powstawanie na skórze i błonach śluzowych pęcherzów. Tak naprawdę przyczyny tej autoagresji nie są do końca znane, dlatego często rozpoznaje się pęcherzycę idiopatyczną o nieznanej przyczynie. Lekarze podejrzewają, że pęcherzyca może mieć podłoże genetyczne. Pacjenci, u których stwierdzono wcześniej inne choroby o charakterze autoimmunologicznym, mają większe predyspozycję do zachorowania. Ponadto stosowanie niektórych preparatów może zwiększyć ryzyko dolegliwości, np. niesteroidowych leków przeciwzapalnych, ACE-inhibitorów czy penicylin. Również spożywanie pewnych pokarmów oraz długotrwałe wystawianie się na promienie słoneczne zwiększa szansę na pęcherzycę. Objawy pęcherzycy Objawy pęcherzycy obserwujemy jako nadżerki na błonach śluzowych (jamy ustnej, spojówek, przełyku) oraz pęcherze na skórze głowy, karku, tułowia, okolic pach. Nadżerki i pęcherze powodują dotkliwy ból, a towarzyszyć im może gorączka z dreszczami. Z upływem czasu zmiany pęcherzowe pojawiają się na błonach śluzowych przewodu pokarmowego i dróg oddechowych. Rozróżnia się następujące typy pęcherzyc: pęcherzyca zwykła(najczęstsza odmiana), pęcherzyca liściasta, pęcherzyca łojotokowa, pęcherzyca rumieniowata, pęcherzyca paraneoplastyczna. Objawy pęcherzycy zwykłej Pęcherzyca zwykła jest najczęściej występująca odmianą i ma zarazem najcięższy przebieg. Powstawanie pęcherzy poprzedzone jest zazwyczaj nadżerkami na śluzówkach jamy ustnej, a nawet w okolicy krtani i przełyku (utrudnione przełykanie) czy narządów płciowych i spojówek. Pęcherzyca zwykła ma również swoje odmiany, do których zaliczamy: pęcherzycę bujającą - rzadki rodzaj, który charakteryzuje się brodawkującymi i przerośniętymi ogniskami w okolicach zgięć stawowych oraz otworów ciała; pęcherzycę opryszczkowatą - zmiany skórne mają okrągły kształt; pęcherzycę brazylijską - występuje w głównej mierze na terenie Ameryki Południowej, a jej geneza leży w zakażeniu wirusowym przenoszonym przez owady. Jest to odmiana epidemiczna. Objawy pęcherzycy liściastej W pęcherzycy liściastej pęcherze nie atakują błon śluzowych. Zmiany skórne mają charakter rozległy i pojawia się ogólne zapalenie skóry, albo zmiany zanikowe przydatków skóry (na przykład paznokci). Wśród odmian pęcherzycy liściastej wyróżniamy:rumieniowatą; łojotokową; opryszczkowatą oraz paraneoplastyczną. Pęcherzyca paraneoplastyczna - najczęściej towarzyszy nowotworom, jej przyczyną jest prawdopodobnie jak w innych przypadkach - powstawanie autoprzeciwciał z powodu uczulenia na komórki guza nowotworowego. Ten rodzaj pęcherzycy charakteryzuje się znacznie cięższym przebiegiem, oprócz tego objawy błon śluzowych są bardziej bolesne, nadżerki tworzą się nawet w przewodzie pokarmowym i układzie oddechowym. Poważnym powikłaniem pęcherzycy paraneoplastycznej jest zarostowe zapalenie oskrzelików. Kto najczęściej choruje na pęcherzycę? Pęcherzyca najczęściej atakuje osoby dorosłe, zwykle początek choroby występuje w wieku 30 - 60 lat. Jeżeli chodzi o dzieci - chorują one dosyć rzadko. Płeć tutaj nie ma znaczenia, pęcherzyca dotyka w takim samym stopniu kobiety jak i mężczyzn. Natomiast osoby, u których występowały inne choroby autoimmunologiczne i takie, u których w rodzinie stwierdzono pęcherzyce - są w grupie podwyższonego ryzyka. Ponadto pacjenci chorujący na nowotwór mogą zachorować na pęcherzycę paraneoplastyczną, szczególnie w przebiegu chłoniaka czy grasiczaka. Pęcherzyca - rozpoznanie Rozpoznanie choroby jaką jest pęcherzyca polega przede wszystkim na przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego z pacjentem oraz badaniu fizykalnym. Niekiedy wykonywane są również badania histopatologiczne wycinka skóry, aby stwierdzić lub wykluczyć obecność autoprzeciwciał skierowanych przeciwko typowym antygenom. Lekarz rozpoznający pęcherzycę powinien wykluczyć ewentualny zespół paraneoplastyczny (mający związek z nowotworem). Pecherzyca - leczenie W terapii pęcherzycy stosuje się schematy leczenia stałego oraz pulsowego, które opiera się na stosowaniu steroidów (prednizon, deksometazon) oraz immunosupresantów hamujących produkcję przeciwciał (azatiopryna, cyklofosfamid). Rzadziej stosuje się dożylne immunoglobuliny. W przypadku zakażenia miejsc zmienionych chorobowo stosuje się antybiotyki. Do stosowania miejscowego poleca się preparaty przeciwgrzybicze, przeciwbakteryjne oraz odkażające, w tym maści z glikokortykosteroidami. Pęcherzycę endemiczną leczy się preparatami przeciwmalarycznymi, natomiast w odmianie paraneoplastycznej ważne jest leczenie samego nowotworu (usunięcie guza). W leczeniu pęcherzycy paraneoplastycznej zwykle nie stosuje się innych sposób leczenia typowych dla pozostałych odmian choroby, ponieważ mogą one zwiększyć agresywność raka. Pęcherzyca to dolegliwość przewlekła, która jest bardzo uciążliwa dla pacjenta, ale rzadko powoduje zgon. Najgorsze rokowania są w pęcherzycy neoplastycznej natomiast najlepsze w pęcherzycy liściastej. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Najlepszy internista w Twojej okolicy - umów się na wizytę Pęcherzyca choroby "Wolę nie mieć włosów". Nowy lek na łysienie plackowate wzbudza emocje Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła pierwszy doustny lek na łysienie plackowate. Informacja wzbudziła spore poruszenie, choć pacjentom... Paulina Wójtowicz Czym jest pęcherzyca i gdzie rośnie. Owoc Physalis jest gładką, okrągłą, małą pomarańczowo-żółtą jagodą otoczoną zieloną łuską. Sama roślina ma wysokość 60–90 cm, a czasami może osiągnąć 150 cm, pęcherzyca najlepiej rośnie w słonecznych miejscach od czerwca do sierpnia. Roślina i jej owoce mają alternatywne nazwy. ZadowolonyPowoduje Objawy Diagnostyka LeczenieGłówne leki do leczenia i ich dawkowanie: Prognoza Zapobieganie Filmy i ilustracjeAutoimmunologiczne choroby skóry. pęcherzyca liściasta. Toczeń rumieniowaty krążkowy. Hiperkeratoza na poduszkach Pemphigus foliaceus na pysku Cecha porażki pazurów Uszkodzenie lusterka nosowego Uszkodzenie ucha Erozja wokół sutków Pęcherzyca u kotów to choroba autoimmunologiczna, która występuje w wyniku wytwarzania przeciwciał przeciwko cząsteczkom adhezyjnym na komórkach naskórka. Jest to najczęstsza choroba skóry u kotów, spowodowana nieprawidłową odpowiedzią immunologiczną. W większości przypadków cierpią dorosłe i młode zwierzęta, u kotów najczęstszy wiek to 5 trzy rodzaje pęcherzycy:Rumieniowaty - najłagodniejsza forma przepływu, dotknięte są małe obszary i zlokalizowane są głównie na pysku zwierzakaW kształcie liścia - najczęściej spotykana odmiana, najczęściej atakuje pysk, małżowiny uszne, opuszki łap i łoże - ciężka postać choroby ze zlokalizowanymi zmianami skórnymi i zajęciem błon śluzowych jamy ustnej w u kotów jest tej chwili wielu lekarzy zauważa wzrost możliwości wystąpienia choroby przy dłuższej ekspozycji na słońce i uwagę na działanie leku - stosowanie leków Metimazol, Cefalexin i antybiotyki prawdopodobną przyczyną są przewlekłe choroby skóry, a także dziedziczna objawami pęcherzycy są powierzchowne krosty. Mają cienką skorupkę, która szybko pęka. Trudno je zauważyć wśród wełny, u ras skóra pokryta jest nadżerkami i łuskami, w miejscu zmiany tworzą się strupki i łysienie. Charakterystyczną cechą tej choroby jest pokonanie zwierciadła nosowego, opuszków palców i małżowin objawem diagnostycznym pęcherzycy u kotów jest obecność łysienia i erozji wokół brodawek sutkowych. Przy łagodnym przebiegu choroby można zaobserwować rogowacenie (zgrubienie) poduszek łap i jest to jedyny objaw początku dotknięty jest tył nosa i okolice oczu. Uszkodzenie następnie rozprzestrzenia się na uszy i może przybrać uogólnioną postać liściastej może towarzyszyć brak apetytu, podwyższenie temperatury ciała i depresja. Zmiany ogólnoustrojowe mogą powodować obrzęk kończyn i powiększenie regionalnych węzłów chłonnych. Swędzenie ma zmienny charakter i może zarówno nasilać się, jak i całkowicie choroby często dołącza się wtórna infekcja ropna, następnie na skórze pojawiają się ropnie i w przypadku braku leczenia i leczenia krost może być powikłana przez ropne zapalenie względu na duże podobieństwo pęcherzycy do chorób skóry nie jest możliwe postawienie diagnozy na podstawie objawów klinicznych i wywiadu. W celu wyjaśnienia przeprowadza się badanie cytologiczne i histologiczne skóry. Wykonywane są po biopsji skóry na uszkodzonym obszarze. Zaleca się wykonanie co najmniej 5 próbek z różnych - wykrywane są neutrofile, eozynofile, komórki - obrzęk śródmiąższowy i odkładanie się przeciwciał międzykomórkowychDo różnicowania wykorzystuje się zeskrobany ze skóry do wykrycia grzyba i wymazy do badania bakterioskopowego w celu wykrycia wtórnej się również oświecenie kota lampą Wooda oraz wykonanie ogólnych badań krwi i z pierwszych środków terapeutycznych jest ostrożna pielęgnacja dotkniętych obszarów skóry. Aby usunąć skórki, stosuje się specjalne szampony i kąpiele. Krosty leczy się środkami antyseptycznymi - chlorheksydyną lub zapobiec piodermii, skórę smaruje się maściami z antybiotykami - lewomekolem lub jest również przepisanie antybiotykoterapii przez 1 miesiąc za pomocą leków doustnych - cyklofloksacyna - 10 mg / kg 2 razy leczenia jest stosowanie glikokortykosteroidów. Ważne jest, aby starannie wybrać lek, ponieważ długotrwałe stosowanie środków hormonalnych prowadzi do zahamowania czynności szpiku kostnego, obniżenia leki do leczenia i ich dawkowanie:Prednizolon - 2,5 mg / kg 1 lub 2 razy dziennie, po osiągnięciu remisji dawka jest - 0,3 mg/kg 2 razy dziennie, następnie jako terapia podtrzymująca raz na 3-7 - 0,2 mg / kg 1 raz dziennie. Po usunięciu objawów klinicznych stosować 1 raz w ciągu 2 okresie remisji kotom należy podawać dodatkowo witaminę E (po 400 i kwasy tłuszczowe (180 mg/kg).Przy rozległych uszkodzeniach możliwe jest zastosowanie terapii impulsowej - iniekcji glikokortykosteroidów i cytostatyków w dużych dawkach:Prednizolon 11 mg/kg przez trzy sodu metyloprednizolonu - 11 mg / kg raz dziennie przez stosuje się również jako terapię miejscową – takrolimus lub hydrokortyzon (Akriderm) stosuje się 2 razy dziennie. Stosuje się je do ustąpienia objawów w leczeniu pęcherzycy roztworami złota - chryzoterapia. W tym celu wprowadzenie miokryzyny (domięśniowo 1 mg raz na siedem dni), a także auranofiny - 0,2 mg / kg 2 razy dziennie. Substancja ta ma minimalne skutki uboczne i nadaje się do długotrwałej zmniejszyć wydalanie potasu po przyjęciu sterydów, należy przepisać orotan potasu. Gamavit wspomaga układ odpornościowy kotów i zwiększa odporność na przy masywnych zmianach rokowanie jest niekorzystne. Nieleczona jest śmiertelna w 100% przypadków. Choroba ma charakter przewlekły i wymaga stałego monitorowania. Pod warunkiem racjonalnej terapii możliwa jest stabilna i długotrwała remisja z całkowitym wycofaniem większości przypadków dla kota wymagana jest minimalna dawka sterydów na całe również pamiętać, że w przypadku braku odpowiedzi na leczenie chore zwierzęta są żadnym wypadku nie należy stosować leków bez recepty, zwłaszcza antybiotyków i leków „ludzkich”.Chroń zwierzę przed częstym wystawianiem na palące się minimalizować stresujące dziedziczności kociaka przed i ilustracjeAutoimmunologiczne choroby skóry. pęcherzyca liściasta. Toczeń rumieniowaty krążkowy. Hiperkeratoza na poduszkachPemphigus foliaceus na pyskuCecha porażki pazurówUszkodzenie lusterka nosowegoUszkodzenie uchaErozja wokół sutków Abstract. Read online. Wprowadzenie: Pęcherzyca liściasta jest stosunkowo rzadko występującymschorzeniem z kręgu chorób pęcherzowych. Jest chorobą o podłożuautoimmunologicznym, charakteryzującą się utratą połączeń międzykeratynocytami w górnych warstwach naskórka, w wyniku czegotworzy się pęcherz podrogowy.Pęcherzyca to bardzo rzadka choroba układu odpornościowego. U podłoża tej jednostki chorobowej leżą procesy autoimmunologiczne. W jej przebiegu na skórze i błonach śluzowych pojawiają się pęcherze o wiotkiej pokrywie, samoistnie pękające. Na skutek czego u pacjentów powstają bolesne nadżerki i rany. Jak rozpoznać i leczyć chorobę? Jakie są jej rodzaje? Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? spis treści 1. Pęcherzyca – objawy i przebieg choroby 2. Pęcherzyca – rodzaje 3. Jaka jest przyczyna powstawania zmian pęcherzowych na skórze? 4. Pęcherzyca u dzieci 5. Pęcherzyca – rozpoznanie choroby 6. Pemphigus – czynniki ryzyka 7. Pęcherzyca – leczenie 8. Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? rozwiń 1. Pęcherzyca – objawy i przebieg choroby Pęcherzyca (Pemphigus) jest chorobą autoimmunizacyjną skóry i błon śluzowych. Rozpoznaje się ją stosunkowo rzadko, głównie u osób dorosłych, równie często u mężczyzn, jak i kobiet. Choroba pęcherzowa skóry objawia się tworzeniem śródnaskórkowych pęcherzy lub pęcherzyków. Dokładne objawy zależą od rodzaju choroby. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czym jest ból?" W Polsce najczęściej diagnozowana jest pęcherzyca zwykła, która objawia się rozległymi zmianami w obrębie skóry i błon śluzowych. Zmiany występują także w jamie ustnej, nosowej, w okolicach narządów płciowych, a nawet w obrębie spojówek. Przebieg choroby jest przewlekły i nawrotowy, bardzo uciążliwy dla pacjentów. Zwykle zmiany na śluzówkach poprzedzają zmiany w obrębie skóry. W początkowej fazie nadżerki pojawiają się zwykle w jamie ustnej. Pęcherzyca w późniejszym etapie objawia się zmianami zlokalizowanymi na skórze. Głównie na obszarach owłosionych głowy i na twarzy. Pęcherze mają tendencję do szerzenia się obwodowo i pojawiania się w okolicach fałdów skórnych. Typowe są też pęcherze pod pachami, w okolicy pachwin, ramion, pleców czy pośladków. Powstające pęcherze łatwo ulegają przerwaniu, pojawiają się wówczas nadżerki, które powodują dotkliwy ból. 2. Pęcherzyca – rodzaje Zasadniczo można wyróżnić trzy rodzaje pęcherzycy: Pęcherzyca zwykła (Pemphigus vulgaris) – powstaje wówczas, gdy pęcherze skórne pojawiają się pod warstwą podstawową naskórka. Choroba powstaje w wyniku przeciwciał produkowanych we krwi, które atakują organizm. W tym przypadku przeciwciała łączą się z białkami w komórkach skóry, w wyniku tego komórki rozpadają się i powstają pęcherze na skórze. Pęcherzyca liściasta (Pemphigus foliaceus) – wyglądem przypomina opryszczkę i zmiany rumieniowe. Pęcherzyki pojawiają się początkowo na skórze głowy, następnie przechodzą na twarz, piersi i plecy. Pęcherzyca dotyczy górnej warstwy skóry, dlatego pęcherze na skórze są powierzchowne. Pojawia się świąd skóry. Pęcherzyki zazwyczaj pojawiają się na tułowiu, szyi, twarzy, a nawet na owłosionej skórze głowy. Chorobie towarzyszy tzw. objaw Nikolskiego, który polega na tym, że przy mocniejszym dotknięciu skóry, ucisku, pojawia się tzw. spełzanie naskórka, w wyniku rozluźnienia kolejnych warstw skóry. Pęcherzyca paraneoplastyczna (Pemphigus paraneoplasticus) – jest zwykle związana z obecnością nowotworów złośliwych. Pojawia się u osób, które miały chorobę nowotworową. Na zdjęciach pęcherzycy paraneoplastycznej obserwować można rozległe owrzodzenia jamy ustnej, warg i przełyku. Zwykle są one bardzo bolesne. Co więcej, nie reagują na leczenie. Czasami jednak, gdy nowotwór jest łagodny, stan zdrowia poprawia się po usunięciu guza. Wśród pęcherzycy zwykłej i liściastej wyróżnia się jeszcze kilka odmian klinicznych choroby: Pęcherzyca bujająca (Pemphigus vegetans) – charakteryzuje się przerosłymi ogniskami zlokalizowanymi w okolicy pachwin i otworów naturalnych ciała. Pęcherzyca opryszczkowata (Pemphigus herpetiformis) – objawia się występowaniem zmian pęcherzowych, które przypominają obrączkę. Pęcherzyca brazylijska (Fogo selvagem) – występuje głównie w krajach Ameryki Południowej. Do zakażenia dochodzi wskutek ukąszenia przez owada. Pęcherzyca łojotokowa (Pemphigus seborrhoicus) – zwana także rumieniowatą (Pemphigus erythematosus). 3. Jaka jest przyczyna powstawania zmian pęcherzowych na skórze? Pęcherzyca skóry jest chorobą autoimmunologiczną. W surowicy chorego występują przeciwciała pemphigus, które są skierowane przeciw własnym komórkom naskórka lub nabłonka. W wyniku uszkodzenia struktur, utrzymujących integralność naskórka, powstają charakterystyczne dla choroby pęcherze. Dokładne przyczyny pęcherzycy nie są do końca jasne. Specjaliści skłaniają się ku przekonaniu, że choroba jest uwarunkowana genetycznie i skłonność do niej jest dziedziczna. Jednocześnie lekarze zauważają, że pewne czynniki sprzyjają wysiewowi zmian skórnych. Należą do nich: nadmierna ekspozycja na promienie słoneczne, oparzenia skóry, zakażenie niektórymi wirusami, przyjmowanie niektórych leków. 4. Pęcherzyca u dzieci Na pęcherzycę choruje stosunkowo niewiele osób. Jeśli choroba już występuje, najczęściej atakuje osoby dorosłe, zwykle w wieku 30-60 lat. Niemniej jednak, choć niezwykle rzadko, zdarzają się także zachorowania wśród dzieci. Znane są nawet przypadki pęcherzycy u noworodków. U dzieci choroba przebiega w ten sam sposób, jak u dorosłych pacjentów. Na skórze chorego tworzą się różnej wielkości, pękające pęcherze, wypełnione treścią surowiczą. Choroba powoduje dotkliwy ból i znacznie utrudnia komfort codziennego życia. Pęcherzyca jest więc ogromnym wyzwaniem, zarówno dla małych pacjentów, jak i ich opiekunów. 5. Pęcherzyca – rozpoznanie choroby W przypadku podejrzenia pęcherzycy, postawienie właściwej diagnozy jest dość czasochłonne. Diagnoza pęcherzycy opiera się nie tylko na wywiadzie i dokładnej obserwacji zmian skórnych. Wymagane jest także przeprowadzenie specjalistycznych badań. Wykonuje się zwykle badania histopatologiczne i immunopatologiczne wycinka skóry. Pacjentom może zostać zlecone np. badanie na obecność komórek akantolitycznych. Badanie wykonuje się za pomocą testu Tzancka. Lekarz może skierować pacjenta także na wykonanie badania surowicy krwi na obecność przeciwciał pemphigus. 6. Pemphigus – czynniki ryzyka Do wystąpienia pęcherzycy predysponowane są osoby, które cierpią lub cierpiały na inne schorzenia autoimmunologiczne, jak np. reumatoidalne zapalenie stawów, Hashimoto czy autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Czynnikami, które mogą powodować wysiew pęcherzy czy zaostrzenie choroby są także: wiek 30-60 lat, wystawianie skóry na światło słoneczne, przyjmowanie leków na nadciśnienie tętnicze, przyjmowanie niektórych antybiotyków, spożywanie nadmiernych ilości poru, czosnku i cebuli. Uważa się, że powyższe czynniki ryzyka mogą mieć wpływ na rozwój choroby, tylko gdy u pacjenta istnieje podatność związana z genetyką. Choroba pęcherzowa skóry jest bowiem uwarunkowana genetycznie. 7. Pęcherzyca – leczenie Do niedawna pęcherzycę postrzegano jako chorobę śmiertelną. Jednak rozwój medycyny na przestrzeni ostatnich lat sprawił, że możliwa jest efektywna walka z chorobą. Pęcherzycę można leczyć na tyle skutecznie, aby nastąpiło pełne wycofanie objawów klinicznych. Oczywiście wiele zależy od rodzaju choroby i rozległości zmian. Terapię zwykle zaczyna się od zastosowania leków z grupy glikokortykosteroidów. Zazwyczaj łączy się je ze środkami immunosupresyjnymi, takimi jak: cyklosporyna, cyklofosfamid, metotreksat czy aziatiopryna. Niekiedy stosuje się schemat terapii pulsowej lekami immunosupresyjnymi. W leczeniu pęcherzycy zwykłej pożądane skutki u niektórych chorych dają antybiotyki z grupy tetracyklin w połączeniu z kwasem nikotynowym. Na zmiany skórne stosuje się także środki odkażające skórę oraz zabezpieczające przed zakażeniem bakteryjnym i zwiększeniem rozmiaru uszkodzenia naskórka. Pęcherzycę leczy się również lekami przeciwgrzybicznymi. Pozytywne efekty daje smarowanie zmian skórnych maścią z glikokortykosteroidami. W terapii pęcherzycy stosuje się zarówno leki dożylne, jak i doustne. Wybór metody leczenia wynika z rozmiaru zmian pęcherzykowych. Po zakończeniu leczenia pacjent musi zgłaszać się na regularne kontrole dermatologiczne, gdyż choroba może nawracać. 8. Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? Pęcherzyca jest chorobą autoimmunologiczną, związaną z nieprawidłowym funkcjonowaniem układu odpornościowego pacjenta. Rozwój pęcherzycy następuje na skutek autoprzeciwciał skierowanych przeciw własnym komórkom, a nie na skutek kontaktu z chorym. Dlatego też chorobą nie można się zarazić. Osoby, które chorują na pęcherzycę, nie mogą przekazać jej innym poprzez kontakt pośredni czy bezpośredni. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamyS3eXARe.